Van 19 december 2009 tot en met 22 januari 2010 was ik in Nederland. 5 weken.
De laatste 12 jaar heb ik het niet zo koud mogen hebben. En dit keer nog vrieskou en sneeuw. Maar ik had het niet willen missen.
Het was een warm gevoel weer na vele jaren Kerst en Oud en Nieuw met mijn ouders te kunnen doorbrengen en ik vind dit zeker voor herhaling vatbaar. Ik werd weer even lekker verwend, hoefde weer even niet alles alleen te doen, er staan dag en nacht iemand naast je, etc. Toch weer even anders dan in Burkina Faso.

Maar ik ging weer graag terug. Vanzelfsprekend. Mijn hart ligt nu eenmaal daar.

Ik heb een leuke, gezellige, maar vooral ook productieve tijd in Nederland gehad. Vele vrienden en kennissen heb ik weer even terug kunnen zien en met name met Margot heb ik weer veel afspraken bezocht voor de toekomst van de Stichting. Van Kiwanis tot Wilde Ganzen en van Schutterij tot Harmonie.
We hebben niet stilgezeten en hopen hier straks de vruchten van te mogen plukken!

De meesten van jullie zijn door de pers of mijzelf al op de hoogte gesteld van de Koninklijke Onderscheiding tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau die ik op 18 januari jl. in De Oranjerie te Roermond mocht ontvangen. Een hele eer en een complete verrassing voor mij. Ik wist dat ik die avond door de organisatie van de D.R.O.P. (De Roermondse Ondernemers Prijs) met de stichting in het zonnetje zou worden gezet. Dat op zich was al een fantastisch gebeuren voor een volle zaal met ondernemers. Dat ik ook nog onderscheiden zou worden, daar wist ik echt niets van.

Toen ik de 23e ‘s avonds rond 22.00 uur in Ouagadougou uit het vliegtuig stapte was het wel even warm. Het was nog 27C en dus een groot verschil met de ochtend van het vertrek naar Brussel. Toen kon de verwarming in de auto niet hoog genoeg aan staan. Het was toen -2C. De volgende ochtend ben ik meteen doorgereisd naar Kaya. Normaal blijf ik een dag in Ouagadougou om wat boodschappen te doen, maar dit keer wilde ik de kinderen zo snel mogelijk terug zien.
Aangekomen bij het Centrum voor straatkinderen zag alles er tip top uit en de kinderen riepen alweer met stralende gezichten ‘Bonne arrivée Maman!’ Dan gaat er toch steeds wat door je heen. Ik snap het af en toe zelf niet, maar ik ben het strengste naar hen toe en ze dwepen met me. Af en toe onbegrijpelijk. Een aantal van hen kwamen tot in de avond naar me toe om me hun verhaal van de kerstvakantie te vertellen. Ze gaan dan allemaal naar hun ouders, familieleden of gastgezinnen.

Toen ik de eerste ochtend wakker werd en mijn ‘kopje nescafé’ wilde gaan drinken in de stad, zat er al een moeder met een baby op me te wachten op de binnenplaats. Ze wilde me graag spreken. De moeder, nog een jonge vrouw, vertelde dat het kindje 6 maanden oud was en dat het meisje geboren is zonder anus. Ze hebben na de geboorte meteen een stoma gemaakt. Daar hier voor een Afrikaanse moeder die zakjes voor een stoma onbetaalbaar zijn, is het gevolg ervan dat bij een kindje wat borstvoeding, dus alleen melk krijgt, je kunt zeggen dat de ontlasting de hele dag door vloeit.

 

Ondoenlijk voor de moeder. Toen ze me de stoma liet zien, zat deze ‘wond’ ook meteen vol vliegen. Ze kwam dus vragen om financiële hulp, daar ze zelf al erg veel geld aan dit geval had uitgegeven en ze geen uitweg meer zag. In Ouagadougou zouden ze het kindje kunnen opereren en een anus kunnen ‘maken’. Ze is daar nu in het ziekenhuis en ik hoop dat ik, wanneer ze terug zijn in Kaya, een gelukkige vrouw voor me zal zien staan. Dan is er tenminste weer een iemand geholpen. Durven we nog te spreken van ‘Het is maar een druppel op een gloeiende plaat’. Ik niet. Elk iemand die geholpen is, is er tenminste weer een!!

Verder loopt alles in Namsigui naar wens. We zijn begonnen met het maken van 50 betonnen platen voor de aanleg van 50 latrines (wc’s). Ook zijn er 20 ploegen in bestelling en is men andere dorpen op zoek naar 20 ezels. Dit voor ons ploeg met ezel project. De mensen kunnen dit koppel dan zeer goedkoop van ons kopen. Wij vragen een kleine vergoeding, daar we denken dat cadeau doen niet de juiste manier van hen vooruit helpen is.

De kippen in het Centrum voor straatkinderen groeten jullie. Het gaat erg goed met het project. De leg is goed en we komen geen speciale problemen tegen. Gelukkig maar. De andere ateliers werken ook erg goed en ik sta tot steeds weer van te kijken, wat de kinderen na enkele maanden al zelf kunnen maken. Echt leuk om te zien.
Ik ben momenteel in de hoofdstad Ouagadougou, waar ik vele afspraken en boodschappen heb. Ook is het hier gemakkelijker een mail te verzenden. De verbinding is er toch wat beter dan in Kaya. Vandaar dat ik even van de gelegenheid gebruik heb gemaakt om jullie iets van me te laten horen. Volgend keer beloof ik uitgebreider verslag te  doen.

Heel veel groeten vanuit een
Stoffig, winderig en warm Burkina Faso!!!

Tot horens,
Monique