Van 19 december 2009 tot en met 22
januari 2010 was ik in Nederland. 5 weken.
De laatste 12 jaar heb ik het niet zo koud mogen hebben.
En dit keer nog vrieskou en sneeuw. Maar ik had het niet
willen missen.
Het was een warm gevoel weer na vele jaren Kerst en Oud
en Nieuw met mijn ouders te kunnen doorbrengen en ik
vind dit zeker voor herhaling vatbaar. Ik werd weer even
lekker verwend, hoefde weer even niet alles alleen te
doen, er staan dag en nacht iemand naast je, etc. Toch
weer even anders dan in Burkina Faso.
Maar ik ging weer graag terug. Vanzelfsprekend. Mijn
hart ligt nu eenmaal daar.
Ik heb een leuke, gezellige, maar vooral ook productieve
tijd in Nederland gehad. Vele vrienden en kennissen heb
ik weer even terug kunnen zien en met name met Margot
heb ik weer veel afspraken bezocht voor de toekomst van
de Stichting. Van Kiwanis tot Wilde Ganzen en van
Schutterij tot Harmonie.
We hebben niet stilgezeten en hopen hier straks de
vruchten van te mogen plukken!
De meesten van jullie zijn door de pers of mijzelf al op
de hoogte gesteld van de Koninklijke Onderscheiding tot
Ridder in de Orde van Oranje Nassau die ik op 18 januari
jl. in De Oranjerie te Roermond mocht ontvangen. Een
hele eer en een complete verrassing voor mij. Ik wist
dat ik die avond door de organisatie van de D.R.O.P. (De
Roermondse Ondernemers Prijs) met de stichting in het
zonnetje zou worden gezet. Dat op zich was al een
fantastisch gebeuren voor een volle zaal met
ondernemers. Dat ik ook nog onderscheiden zou worden,
daar wist ik echt niets van.
Toen ik de 23e ‘s avonds rond 22.00 uur in Ouagadougou
uit het vliegtuig stapte was het wel even warm. Het was
nog 27C en dus een groot verschil met de
ochtend van het vertrek naar Brussel. Toen kon de
verwarming in de auto niet hoog genoeg aan staan. Het
was toen -2C. De volgende ochtend ben ik
meteen doorgereisd naar Kaya. Normaal blijf ik een dag
in Ouagadougou om wat boodschappen te doen, maar dit
keer wilde ik de kinderen zo snel mogelijk terug zien.
Aangekomen bij het Centrum voor straatkinderen zag alles
er tip top uit en de kinderen riepen alweer met
stralende gezichten ‘Bonne arrivée Maman!’ Dan gaat er
toch steeds wat door je heen. Ik snap het af en toe zelf
niet, maar ik ben het strengste naar hen toe en ze
dwepen met me. Af en toe onbegrijpelijk. Een aantal van
hen kwamen tot in de avond naar me toe om me hun verhaal
van de kerstvakantie te vertellen. Ze gaan dan allemaal
naar hun ouders, familieleden of gastgezinnen.
Toen
ik de eerste ochtend wakker werd en mijn ‘kopje nescafé’
wilde gaan drinken in de stad, zat er al een moeder met
een baby op me te wachten op de binnenplaats. Ze wilde
me graag spreken. De moeder, nog een jonge vrouw,
vertelde dat het kindje 6 maanden oud was en dat het
meisje geboren is zonder anus. Ze hebben na de geboorte
meteen een stoma gemaakt. Daar hier voor een Afrikaanse
moeder die zakjes voor een stoma onbetaalbaar zijn, is
het gevolg ervan dat bij een kindje wat borstvoeding,
dus alleen melk krijgt, je kunt zeggen dat de ontlasting
de hele dag door vloeit.
Ondoenlijk
voor de moeder. Toen ze me de stoma liet zien, zat deze
‘wond’ ook meteen vol vliegen. Ze kwam dus vragen om
financiële hulp, daar ze zelf al erg veel geld aan dit
geval had uitgegeven en ze geen uitweg meer zag. In
Ouagadougou zouden ze het kindje kunnen opereren en een
anus kunnen ‘maken’. Ze is daar nu in het ziekenhuis en
ik hoop dat ik, wanneer ze terug zijn in Kaya, een
gelukkige vrouw voor me zal zien staan. Dan is er
tenminste weer een iemand geholpen. Durven we nog te
spreken van ‘Het is maar een druppel op een gloeiende
plaat’. Ik niet. Elk iemand die geholpen is, is er
tenminste weer een!!
Verder loopt alles in Namsigui naar wens. We zijn
begonnen met het maken van 50 betonnen platen voor de
aanleg van 50 latrines (wc’s). Ook zijn er 20 ploegen in
bestelling en is men andere dorpen op zoek naar 20
ezels. Dit voor ons ploeg met ezel project. De mensen
kunnen dit koppel dan zeer goedkoop van ons kopen. Wij
vragen een kleine vergoeding, daar we denken dat cadeau
doen niet de juiste manier van hen vooruit helpen is.
De
kippen in het Centrum voor straatkinderen groeten
jullie. Het gaat erg goed met het project. De leg is
goed en we komen geen speciale problemen tegen. Gelukkig
maar. De andere ateliers werken ook erg goed en ik sta
tot steeds weer van te kijken, wat de kinderen na enkele
maanden al zelf kunnen maken. Echt leuk om te zien.
Ik ben momenteel in de hoofdstad Ouagadougou, waar ik
vele afspraken en boodschappen heb. Ook is het hier
gemakkelijker een mail te verzenden. De verbinding is er
toch wat beter dan in Kaya. Vandaar dat ik even van de
gelegenheid gebruik heb gemaakt om jullie iets van me te
laten horen. Volgend keer beloof ik uitgebreider verslag
te doen.
Heel veel groeten vanuit een
Stoffig, winderig en warm Burkina Faso!!!
Tot horens,
Monique