Beste Allemaal,

Normaal moet het hier in deze periode warm en droog zijn, maar momenteel is de gemiddelde temperatuur overdag 420 C, 's nachts daalt deze maar tot 260 C en de luchtvochtigheid is eg hoog circa 65%. Behoorlijk aan de warme kant dus. Terwijl jullie in Nederland een plekje op een terras in de zon zoeken, zoek ik een plaats op waar schaduw is en een beetje wind.

"Wat nieuws?" Dit is altijd de eerste vraag van mijn vader tijdens het wekelijkse telefooncontact.
Ik heb altijd een kladje in mijn agenda met de punten die ik dan wil vertellen. Al is het mijn kat die drie jongen heeft gekregen, van alles zijn ze hier op de hoogte. Zo word ik natuurlijk ook op de hoogte gehouden van de dagelijkse dingen in het Roermondse, etc. Er gebeuren natuurlijk dagelijks dingen en het werk is nog enorm, maar veel is moeilijk op papier te zetten.

Natuurlijk ben ik de laatste weken ook weer wekelijks naar Namsigui geweest. Omdat zich daar vele projecten afspelen is er altijd wel het een en ander te bespreken en/of te regelen.
De laatste weken moest ik uit de buurt blijven van de verplegerspost. Eerst heerste er de waterpokken. Daarna de mazelen. Beiden ziektes die ik als kind naar mijn weten nooit heb gehad.

Toen ik 13 jaar geleden voor het eerst naar Burkina Faso afreisde was dit om mijn 'Foster Parent' kind Boureima op te zoeken in het dorp Namsigui. Inmiddels is hij 25 jaar, werkt voor mij en de projecten en heeft inmiddels een vrouw. Zij vrouw is vorige week bevallen van een dochtertje. Ze hebben het meisje naar mij genoemd. Monira (Arabisch).


Ik ben dus oma geworden.

Het hele verhaal erachter is dat het meisje 2 jaar geleden was uitgehuwelijkt aan een man en zij 2 keer gevlucht is uit zijn familie. Zij heeft toen enkele dagen bij mij ondergedoken gezeten en uiteindelijk heb ik haar naar een missiemist gebracht in de stad Kaya en daar heeft zij 5 maanden in veiligheid doorgebracht. Het Ministerie van Sociale zaken heeft toen de kontakten tussen de families ‘hersteld’ en uiteindelijk mogen ze nu samen zijn. Helaas worden hier nog veel jonge meisjes van 15/16 jaar uitgehuwelijkt.

In Kaya ben ik op het laatste moment nog druk doende met de aanleg van een sportterrein van beton van circa 40 x 20 m. Het heeft erg lang geduurd voordat we definitief het stuk land naast ons centrum toegewezen hebben gekregen. Er bleken zich van oudsher heilige plaatsen te bevinden op het terrein. Het is 4 Ha groot. Niet mis. Meteen maar een groot stuk aangevraagd, want ook hier in Burkina Faso in en nabij de steden wordt het steeds moeilijker land te krijgen. Zo kunnen we de komende jaren vooruit.


De kinderen helpen elke vrije minuut mee bij het afgraven van het land. Super om te zien.

 

En dan komt dadelijk het moment dat ik weer afscheid moet nemen. Gelukkig van de meeste kinderen maar voor vier maanden. Van acht kinderen voor langere tijd. Zij gaan het Centrum verlaten. Ze worden begeleidt bij een stage van circa twee jaar in ateliers, alvorens ze voor zich zelf gaan starten. Het zal niet makkelijk zijn hen achter te moeten laten.

Dit is bijna niet onder woorden te brengen. De kinderen tellen de dagen al af. Ze weten precies wanneer ik wegga en zijn al druk doende liedjes en dansjes in te studeren. Voor de 30e hebben ze een afscheidsavond georganiseerd. Het zal weer emotioneel worden. Ik zal vanuit het vliegtuig naar hen zwaaien. Maar of ze me zien?? Ik zal in Nederland in elk geval elke dag in gedachten bij hen zijn.

Lieve allemaal, tot heel snel en ik hoop dat we elkaar in goede gezondheid terug mogen zien.

Groetjes
Monique